Olita¡¡¡¡¡¡¡¡¡ Son Montse Fuentes e encántame esta idea do blog, o das fotos en gmail,e aínda que non estou indo moito as rotas, a ver agora estas do deza, gustaríame que me comentasedes esto da roupa que usades, tan de Coronel Tapioca. Pregunto, ¿cómo se fai un bo fondo de armario de senderista?. O imprescinbible e criterios para adquirilo. Confío moito nos vosos consellos,e non é broma. Logo gustaríame cuestionar, deformación profesional, a exclusiva labor pracenteira que ten tan lustroso clube.¿Poderiamos introducir algunha actividade de melloración do medio natural? Bon, sen máis, un saudiño a tos,toas, e animádevos, que esto ten moitas posibilidades¡
Ola a todos, son Luísa, estou celebrando a boa saúde da que goza o clube: xa temos o blog e xa temos picasaweb!!!!!! e só unha semana despois de telo comentado de sobremesa alá en Burbia. Que ben! Felicitacións!
Para Montse: decirche que os montañeiros e montañeiras "profesionais" que viches nas fotos se van anoxar moito cando vexan que lles chamaches "sendeiristas" e confundiches a súa roupa "megatécnica" con roupa de Coronel Tapioca.
Fora cachondeo, comentar que hoxe mesmo hai en Lalín unha reunión para por en marcha de novo a Asociación Ecoloxista Sobreira, paréceme unha plataforma boísima para defensa do medio natural, coa que espero que colaboremos coma clube, en moitas das súas iniciativa. Un saúdo e vémonos o domingo no Candán.
Saludos Montse. Hace mucho que no nos vemos. Con respecto al fondo de armario que comentas, lo más importante es tener unas buenas botas. Déjate aconsejar por un buen vendedor si buscas unas, vete a una tienda especializada. A ver cuándo nos vemos, parece que si no es en Sanabria, nada
Saludos Luísa. Ya ves, no hay como una cena y un par de cañas en Burbia y ya tenemos un club "virtual". Como no me acordé de llevarte el CD de Trevinca por lo menos puedes ver las fotos por internet.
Dejo una consulta en el aire. ¿Para cuándo la inauguración "oficial" del blog por parte de la Presidencia, Vicepresidencia o Secretaría? ¿Se harán de rogar mucho?
A VER... HOLA A TODOS/AS/ES/OAS/OES xa escribin antes e vese que non saiu porque non estaba resistrado. por un lado millor porque aforrovos algunha das tonterias que pusen (estaba inspirado) así que repito solo parte seria: Igual que Luisa, animovos a interesaros polo proxecto de refundación de "a sobreira" eu participei na primeira xuntanza e vese ue a xente que esta movendo o tema ponlle gañas. Para Montse, o mellor equipamentp non esta no coronel tapioca nin en carrefour, o mellor esta no LIDL.
Una recomendación: Si colgáis fotos del club en la página de PICASA que tenemos en internet, hacedlo a tamaño reducido pues así evitaremos llenar en seguida el cupo de capacidad que tenemos y, por otro lado, se visualizan más cómodamente. Cuando vayáis a colgarlas, en AJUSTES DE SUBIDA: OPTIMIZADO(1600 pix.) escoged TAMAÑO MEDIANO (1024 pix.). Gracias
1. Al principio del camino hay una encrucijada. Allí puedes pararte a pensar en la dirección que vas a tomar. Pero no te quedes demasiado tiempo, o nunca saldrás de ese lugar. Hazte la clásica pregunta de Castaneda: ¿cuál de estos caminos tiene un corazón?. Reflexiona lo necesario sobre las opciones que tienes delante, pero una vez que des el primer paso, olvídate definitivamente de la encrucijada, pues en caso contrario nunca dejarás de torturarte con la inútil pregunta: “¿El camino que elegí era el correcto?”.Si prestaste oídos a tu corazón antes de ponerte en movimiento, escogiste sin duda el buen camino. 2. El camino no dura para siempre. Es una bendición recorrerlo durante algún tiempo, pero un día terminará, y por eso debes estar siempre listo para despedirte en cualquier punto. Por mucho que te deslumbren determinados paisajes, o te asusten ciertos trechos donde hay que esforzarse especialmente para seguir en pie, no te aferres a nada. Ni a los momentos de euforia, ni a los interminables días en los que todo parece difícil, y el progreso es lento. Más tarde o más temprano llegará un ángel, y tu jornada habrá llegado a su término. No lo olvides. 3. Honra tu camino. Fue tu elección, fue decisión tuya, y en la misma medida en que tú respetas el suelo que pisas, este mismo suelo respetará tus pies. Haz siempre lo más adecuado para conservar y mantener tu camino, y él hará lo mismo por ti. 4. Equípate bien. Lleva un rastrillo, una pala, una navaja. Entiende que para las hojas secas las navajas son inútiles, y que para la hierbas muy enraizadas los rastrillos son inútiles. Conoce siempre qué herramienta hay que emplear en cada momento. Y cuida de ellas, porque son tus mayores aliadas. 5. El camino va hacia delante y hacia atrás. A veces es necesario volver porque se perdió algo, o porque un mensaje que debía haber sido entregado se quedó olvidado en un bolsillo. Un camino bien cuidado permite que puedas volver atrás sin grandes problemas. 6. Cuida del camino antes de cuidar de lo que está a su alrededor: atención y concentración son fundamentales. No dejes que las hojas secas del borde del camino te distraigan, ni que la manera como los otros cuidan sus propios caminos desvíe tu atención. Usa la energía para cuidar y conservar el suelo que recibe tus pasos. 7. Ten paciencia. A veces es necesario repetir las mismas tareas, como arrancar las malas hierbas o cubrir los agujeros que surgieron tras una lluvia inesperada. Que esto no te enfurezca, pues forma parte del viaje. A pesar del cansancio, y a pesar de las tareas repetitivas, ten paciencia. 8. Los caminos se cruzan: las personas pueden explicar el tiempo que hace. Escucha los consejos, pero toma después tus propias decisiones. Tú eres el único responsable del camino que te fue confiado. 9. La naturaleza sigue sus propias reglas: por lo tanto, tienes que estar preparado para los súbitos cambios del otoño, para el hielo resbaladizo del invierno, para las tentaciones de las flores en primavera, y para la sed y las lluvias del verano. En cada estación, aprovecha lo mejor que te ofrezca, y no te quejes de sus particularidades. 10. Haz de tu camino un espejo de ti mismo: no te dejes influir en absoluto por la manera como los demás cuidan de sus caminos. Tú tienes un alma que escuchar, y los pájaros transmitirán lo que tu alma quiere decir. Que tus historias sean bellas y agraden a todo lo que tienes en torno. Sobre todo, que las historias que cuente tu alma durante la jornada se reflejen en cada segundo del recorrido. 11. Ama tu camino: sin este principio, nada tiene sentido.
MANUAL PARA SUBIR MONTAÑAS
A. Escoge la montaña que deseas subir: no te dejes llevar por los comentarios de los demás que dicen "esa es más bonita", o "aquella es más fácil". Vas a gastar mucha energía y entusiasmo en alcanzar tu objetivo, y por lo tanto eres tú el único responsable y debes estar seguro de lo que estás haciendo. B. Sabes cómo llegar frente a ella:muchas veces, vemos la montaña de lejos, hermosa, interesante, llena de desafíos. Pero cuando intentamos acercarnos, ¿qué ocurre? Que está rodeada de carreteras, que entre tú y tu meta se interponen bosques, que lo que parece claro en el mapa es difícil en la vida real. Por ello, intenta todos los caminos, todas las sendas, hasta que por fin un día te encuentres frente a la cima que pretendes alcanzar. C. Aprende de quien ya caminó por allí: por más que te consideres único, siempre habrá alguien que tuvo el mismo sueño antes que tú, y dejó marcas que te pueden facilitar el recorrido; lugares donde colocar la cuerda, picadas, ramas quebradas para facilitar la marcha. La caminata es tuya, la responsabilidad también, pero no olvides que la experiencia ajena ayuda mucho. D. Los peligros, vistos de cerca, se pueden controlar: cuando empieces a subir la montaña de tus sueños, presta atención a lo que te rodea. Hay despeñaderos, claro. Hay hendiduras casi imperceptibles. Hay piedras tan pulidas por las tormentas que se vuelven resbaladizas como el hielo. Pero si sabes dónde pones el pie, te darás cuenta de los peligros y sabrás evitarlos. E. El paisaje cambia, así que aprovéchalo: claro que hay que tener un objetivo en mente: llegar a lo alto. Pero a medida que se va subiendo, se pueden ver más cosas, y no cuesta nada detenerse de vez en cuando y disfrutar un poco del panorama alrededor. A cada metro conquistado, puedes ver un poco más lejos; aprovecha eso para descubrir cosas de las que hasta ahora no te habías dado cuenta. F. Respeta tu cuerpo: sólo consigue subir una montaña aquel que presta a su cuerpo la atención que merece. Tú tienes todo el tiempo que te da la vida, así que, al caminar, no te exijas más de lo que puedas dar. Si vas demasiado deprisa, te cansarás y abandonarás a la mitad. Si lo haces demasiado despacio, caerá la noche y estarás perdido. Aprovecha el paisaje, disfruta del agua fresca de los manantiales y de los frutos que la naturaleza generosamente te ofrece, pero sigue caminando. G. Respeta tu alma: no te repitas todo el rato "voy a conseguirlo". Tu alma ya lo sabe. Lo que ella necesita es usar la larga caminata para poder crecer, extenderse por el horizonte, alcanzar el cielo. De nada sirve una obsesión para la búsqueda de un objetivo, y además termina por echar a perder el placer de la escalada. Pero atención: tampoco te repitas "es más difícil de lo que pensaba", pues eso te hará perder la fuerza interior. H. Prepárate para caminar un kilómetro más: el recorrido hasta la cima de la montaña es siempre mayor de lo que pensabas. No te engañes, ha de llegar el momento en que aquello que parecía cercano está aún muy lejos. Pero como estás dispuesto a llegar hasta allí, eso no ha de ser un problema. I. Alégrate cuando llegues a la cumbre: llora, bate palmas, grita a los cuatro vientos que lo has conseguido, deja que el viento allá en lo alto (porque allá en la cima siempre hace viento) purifique tu mente, refresca tus pies sudados y cansados, abre los ojos, limpia el polvo de tu corazón. Piensa que lo que antes era apenas un sueño, una visión lejana, es ahora parte de tu vida. Lo conseguiste. J. Haz una promesa: aprovecha que has descubierto una fuerza que ni siquiera conocías, y dite a ti mismo que a partir de ahora, y durante el resto de tus días, la vas a utilizar. Y, si es posible, promete también descubrir otra montaña, y parte en una nueva aventura. K. Cuenta tu historia:sí, cuenta tu historia. Ofrece tu ejemplo. Di a todos que es posible, y así otras personas sentirán el valor para enfrentarse a sus propias montañas.
5 comentarios:
Olita¡¡¡¡¡¡¡¡¡
Son Montse Fuentes e encántame esta idea do blog, o das fotos en gmail,e aínda que non estou indo moito as rotas, a ver agora estas do deza, gustaríame que me comentasedes esto da roupa que usades, tan de Coronel Tapioca.
Pregunto, ¿cómo se fai un bo fondo de armario de senderista?. O imprescinbible e criterios para adquirilo.
Confío moito nos vosos consellos,e non é broma.
Logo gustaríame cuestionar, deformación profesional, a exclusiva labor pracenteira que ten tan lustroso clube.¿Poderiamos introducir algunha actividade de melloración do medio natural?
Bon, sen máis, un saudiño a tos,toas, e animádevos, que esto ten moitas posibilidades¡
Ola a todos, son Luísa, estou celebrando a boa saúde da que goza o clube: xa temos o blog e xa temos picasaweb!!!!!! e só unha semana despois de telo comentado de sobremesa alá en Burbia. Que ben! Felicitacións!
Para Montse: decirche que os montañeiros e montañeiras "profesionais" que viches nas fotos se van anoxar moito cando vexan que lles chamaches "sendeiristas" e confundiches a súa roupa "megatécnica" con roupa de Coronel Tapioca.
Fora cachondeo, comentar que hoxe mesmo hai en Lalín unha reunión para por en marcha de novo a Asociación Ecoloxista Sobreira, paréceme unha plataforma boísima para defensa do medio natural, coa que espero que colaboremos coma clube, en moitas das súas iniciativa.
Un saúdo e vémonos o domingo no Candán.
Hola a todos, soy Alberto.
Saludos Montse. Hace mucho que no nos vemos. Con respecto al fondo de armario que comentas, lo más importante es tener unas buenas botas. Déjate aconsejar por un buen vendedor si buscas unas, vete a una tienda especializada. A ver cuándo nos vemos, parece que si no es en Sanabria, nada
Saludos Luísa. Ya ves, no hay como una cena y un par de cañas en Burbia y ya tenemos un club "virtual". Como no me acordé de llevarte el CD de Trevinca por lo menos puedes ver las fotos por internet.
Dejo una consulta en el aire. ¿Para cuándo la inauguración "oficial" del blog por parte de la Presidencia, Vicepresidencia o Secretaría? ¿Se harán de rogar mucho?
A VER...
HOLA A TODOS/AS/ES/OAS/OES
xa escribin antes e vese que non saiu porque non estaba resistrado. por un lado millor porque aforrovos algunha das tonterias que pusen (estaba inspirado) así que repito solo parte seria: Igual que Luisa, animovos a interesaros polo proxecto de refundación de "a sobreira" eu participei na primeira xuntanza e vese ue a xente que esta movendo o tema ponlle gañas. Para Montse, o mellor equipamentp non esta no coronel tapioca nin en carrefour, o mellor esta no LIDL.
bicos e apertas
Una recomendación:
Si colgáis fotos del club en la página de PICASA que tenemos en internet, hacedlo a tamaño reducido pues así evitaremos llenar en seguida el cupo de capacidad que tenemos y, por otro lado, se visualizan más cómodamente. Cuando vayáis a colgarlas, en AJUSTES DE SUBIDA: OPTIMIZADO(1600 pix.) escoged TAMAÑO MEDIANO (1024 pix.).
Gracias
Publicar un comentario